മദീന റോഡില് നിന്ന് ഹായില് സ്ട്രീറ്റിലേക്ക് ചെന്നെത്തുന്ന പോക്കറ്റ് റോഡിലൂടെ നടന്നു പോകുമ്പോള് എന്നും അയാളെ കാണാറുണ്ട് .. ഇരുപതോ ഇരുപത്തഞ്ചോ വയസ്സ് തോന്നിക്കും..കയ്യുള്ള, വെളുത്ത, ബനിയന്.. തോപ്പിന് താഴെ സാധാരണ അറബികള് ഉപയോഗിക്കാറുള്ള അയഞ്ഞ കാല്സറായി ധരിച്ചിട്ടുണ്ടാകും.. തിങ്ങിയ താടി.. സുന്ദരന്..
പക്ഷേ അസ്വസ്ഥനായല്ലാതെ കണ്ടിട്ടേയില്ല.. വെറുതെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നടക്കുന്നുണ്ടാകും . .. നടത്തത്തിനിടയില് അയാള്ക്ക് മാത്രം മനസ്സിലാകുന്ന ഭാഷയില് കൈകള് കൊണ്ട് എന്തൊക്കെയോ ആംഗ്യങ്ങള് കാണിക്കുന്നുണ്ടാവും എപ്പോഴും..
ഓഫീസില് നിന്ന് തിരിച്ചു പോരുമ്പോഴും കാണാം അതെ സ്ഥലത്ത്, അതെ അവസ്ഥയില് , തികച്ചും അസ്വസ്ഥനായി അയാള് , അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടക്കുന്നു..
ആദ്യമൊന്നും ഞാന് അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല ..
ഒരിക്കല് ഓഫീസില് നിന്ന് തിരിച്ചു വരുമ്പോള് തികച്ചും ദയനീയമായ രംഗമാണ് കാണുന്നത്! അയാള് അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും വിറളി പിടിച്ചു ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.. പിരടിയില് തുരുതുരാ ശക്തമായി അടിച്ചു കൊണ്ടാണ് ഓട്ടം.. ആകെ വിയര്ത്തു കുളിച്ചിരിക്കുന്നു... അയാളുടെ അസ്വസ്ഥത കൂടിക്കൂടി വരുന്നു.. അടിയുടെ ശക്തിയും..
കുറച്ചു ദൂരെ ഏതാനും കുട്ടികള് അയാളെ നോക്കി നില്ക്കുന്നുണ്ട്..
അവരെങ്ങാനും വല്ലതും പറഞ്ഞു ഇദ്ദേഹത്തെ പ്രകോപിപ്പിച്ചുവോ?
പക്ഷേ അതിനു സാധ്യത കാണുന്നില്ല..
കാരണം കുട്ടികളും ഇയാള്ക്ക് എന്ത് സംഭവിച്ചു എന്നറിയാതെ അത്ഭുതപ്പെട്ടു നോക്കി നില്ക്കുകയാണ്!
സാധാരണ നമ്മുടെ നാടുകളില് ഇത്തരം ആളുകളെ പ്രകോപിപ്പിക്കുന്നത് ചിലര്ക്കൊക്കെ ഒരു ഹോബിയാണ്..
എന്റെ നാട്ടില് ഒരു ഹംസു ഉണ്ട്.. മാനസികമായി സുഖമില്ലാത്ത ആളാണ്.. രാവിലെ പുന്നക്കാട് അങ്ങാടിയിലേക്ക് ഹംസു ഇറങ്ങും.. വായില് നിറയെ തെറിയുമായി.. ഇടയ്ക്കു ആരെങ്കിലും ഒന്ന് ചൂടാക്കും .. അന്നേരം ഹംസുവിന്റെ അരികിലൂടെ കുടുംബസമേതം നടക്കാന് കൊള്ളില്ല.. അതിനു മാത്രം വൃത്തികേടാണ് ഹംസുവിന്റെ തിരുവായില് നിന്ന് പുറത്തേക്കു ഒഴുകുക.. ഇത് കാണുമ്പൊള് ഹംസുവല്ല യഥാര്ത്ഥ മാനസിക രോഗി എന്ന് തോന്നും..
പണിയില്ലാത്ത ചിലര്ക്ക് ഹംസുവിനു പണികൊടുക്കുകയാണ് പണി..
എന്നാല് ഇവിടെ ഇത്തരം ആളുകളെ ആരും പ്രകോപിക്കുന്നത് കണ്ടിട്ടില്ല..
എന്നിട്ടുമെന്തേ ഇയാള് ഇങ്ങനെ വയലന്റായി സ്വയം ശിക്ഷിക്കുന്നു ? എന്തോ ഏതോ?
കുട്ടികള് അവരുടെ വഴിക്കും ഞാന് എന്റെ വഴിക്കും പോയി..
പിറ്റേന്ന് അയാളെ കാണുമ്പോള് അയാള് അസ്വസ്ഥ നാണെങ്കിലും തികച്ചും ശാന്തനാണ് ..
അന്ന് മുതല് ഞാന് അയാളെ കാണുമ്പൊള് ഒന്ന് മാറി നടക്കും.. അയാള് റോഡിന്റെ വലതു വശത്ത് കൂടി വരുമ്പോള് ഞാന് ഇടതു വശത്തേക്ക് മാറി നടക്കും.. അയാളെ കാണുമ്പോള് ഒരു ഉള്ഭയം..
പക്ഷേ മെല്ലെ മെല്ലെ ആ പേടി മാറി..
ഇടയ്ക്കു ഞാന് അയാള്ക്ക് ഒരു ചിരി കൊടുക്കാന് ശ്രമിക്കും .. പക്ഷെ എന്നെ അയാള് തീരെ മൈന്റ് ചെയ്യില്ല..
ഒരു ദിവസം ഞാന് ഓഫീസിലേക്ക് നടന്നു പോകുകയാണ്.. അയാള് പതിവുപോലെ അസ്വസ്ഥമായ ഉലാത്തല് നടത്തുന്നുണ്ട്.. എന്റെ കയ്യില് ഓഫീസില് നിന്ന് ഇടയ്ക്കു കൊറിക്കാന് വേണ്ടി വാങ്ങിയ ഒന്ന് രണ്ടു പാക്ക് ബിസ്ക്കറ്റ്, അംരീക്കാനയുടെ ഒരു പാക്ക് റസ്ക് , കുറച്ചു കപ്പു കേക്ക്, ഇവയുടെ ഒരു കീശയുണ്ട്..
പതിവില്ലാതെ അയാള് അന്ന് എന്നോടൊന്നു ചിരിച്ചു.. ഞാനും ചിരിച്ചു..
എന്നിട്ട് എന്തൊക്കെയോ ആംഗ്യം കാണിച്ചു അയാള് എന്തോ പറയാന് ശ്രമിക്കുകയാണ്..
എനിക്ക് ഒന്നും മനസ്സിലാവുന്നില്ല.. അന്നേരം ഒരു ഞെട്ടലോടെ ഞാന് ഒരു കാര്യം മനസ്സിലാക്കി . അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകള്ക്കു ശബ്ദമില്ല !
മാനസികമായി സുഖമില്ലാത്ത ആള് മാത്രമല്ല അയാള് ഊമയുമാണ് എന്ന കാര്യം ഞാന് അറിഞ്ഞു.!
ഒന്നും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും ഞാന്അയാള് പറയുന്നതിനൊക്കെ വെറുതെ തലയാട്ടി..
ഒടുവില് എന്റെ ഒരു സന്തോഷത്തിനു എന്റെ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന കീശയില് നിന്ന് ഒരു പാക്ക് കപ്പു കേക്ക് എടുത്തു ''ഖുദ് ബില്ലാഹ് യാ മുഹമ്മദ്'' എന്ന് പറഞ്ഞു അയാള്ക്ക് നേരെ നീട്ടി...
അയാള് സ്നേഹപൂര്വ്വം അത് നിരസിച്ചു...!
പിന്നീട് ആംഗ്യത്തിലൂടെ അയാള് പറഞ്ഞത് ഞാന് ഇങ്ങനെ വായിച്ചെടുത്തു!..
''വേണ്ട.. ഞാന് ആവശ്യമുള്ളതൊക്കെ വീട്ടില് നിന്ന് കഴിക്കാറുണ്ട്.. വേണമെങ്കില് എന്റെ കയ്യില് കാശുമുണ്ട്... നന്ദി..'' എന്നൊക്കെയാണ് ആ അംഗവിക്ഷേപങ്ങളുടെ മൊഴിമാറ്റം..
ഒടുവില് , അയാള് അല്പം ദൂരേക്ക് കൈ ചൂണ്ടി.. ഞാന് നോക്കുമ്പോള് ദൂരെ ഒരു ഖുമാമ പെട്ടിക്കരികില് ഒരു കറുത്ത വര്ഗക്കാരി സ്ത്രീ! അവര് ഖുമാമ യില് നിന്ന് വല്ലതും കിട്ടുമോ എന്ന് പരതുകയാണ്.. തൊട്ടപ്പുറത്ത് ഒരു മരത്തണലില് അവരുടെ കൊച്ചു കുട്ടി ഇരുന്നു കളിക്കുന്നുണ്ട്...
അയാള് എന്നോട് ആംഗ്യം കാണിച്ചു പറഞ്ഞു:
ആ പാവം കുട്ടിക്ക് കൊടുക്കൂ ...!
ഞാന് നടന്നു നീങ്ങി.. അയാള് പറഞ്ഞ പോലെ ഞാന് ആ കുട്ടിക്ക് എന്റെ കയ്യിലുള്ള കീശ സഹിതം എല്ലാം കൊടുക്കുന്നതും നോക്കി അയാള് നില്ക്കുന്നു..!
അന്നേരം വലതു കയ്യിലെ നാലുവിരലുകള് മടക്കി പിടിച്ചു തള്ള വിരല് ഉയര്ത്തി അയാള് എനിക്ക് ലൈക് തന്നു. ഹൃദയം തൊടുന്ന ലൈക്!